"హలో..!" అన్నాను.
"బంగారం నేనురా..?
"అరె ! ఇప్పుడేగా వెళ్ళావు ఏంటి ఇంతలోనే ఫొన్...!?" నా రెండో చెవికి కూడా వినపడంత చిన్నగా అన్నాను. (తన చెవికి మాత్రం వినిపించింది).
"నా సెల్ అక్కడే మర్చిపోయినట్టున్నానురా చూడు" అంది.
నేను చుట్టూ చూసాను అది నా పక్కన చైర్లో నిక్షేపంగా కుర్చుంది. టక్కున తీసి ఒళ్ళో (దాచి)పెట్టుకున్నా
"10 మినిట్స్ లో గేట్ దగ్గరికిరా ఇచ్చేస్తాను" అని చిన్నగా తనతో అని. బయటికి పెద్దగా
"ఇది కాదండీ రాంగ్ నెంబర్" అన్నాను.
ఫోన్ చున్నీలో చుట్టుకొని బయటకి వచ్చి ఉయ్యాలబల్లపై కూర్చుని తనకోసం ఎదురుచూస్తున్నా ఇంతలో అమ్మ వచ్చి నాపక్కన కూర్చుంది గేటుబయట స్కూటీ ఆగిన సౌండ్ అయ్యింది. నాకు ఏమిచెయ్యాలో పాలుపోలేదు ఇంతలో ఒక మెరుపు లాంటి ఆలోచన బుర్రలో తళుక్కుమంది అంతే చేతిలో ఉన్న ఫోన్ తో అమ్మ చూడకుండా మా ల్యాండ్ ఫోన్ కి రింగ్ ఇచ్చి
ఫోన్ చున్నీలో చుట్టుకొని బయటకి వచ్చి ఉయ్యాలబల్లపై కూర్చుని తనకోసం ఎదురుచూస్తున్నా ఇంతలో అమ్మ వచ్చి నాపక్కన కూర్చుంది గేటుబయట స్కూటీ ఆగిన సౌండ్ అయ్యింది. నాకు ఏమిచెయ్యాలో పాలుపోలేదు ఇంతలో ఒక మెరుపు లాంటి ఆలోచన బుర్రలో తళుక్కుమంది అంతే చేతిలో ఉన్న ఫోన్ తో అమ్మ చూడకుండా మా ల్యాండ్ ఫోన్ కి రింగ్ ఇచ్చి
"అమ్మా లోపలికి వెళ్ళి చూడు ఫోన్ ఎవరో అలాగే నాకు తినడానికి ఏమయినా పెట్టు" అన్నాను.
అమ్మ లోపలికి వెళ్ళింది. నేను వెంటనే ఫోన్ డిస్ కనెక్ట్ చేసి బయటకెళ్ళి తనకు ఫోన్ ఇచ్చి సీరియస్ గా "రేపు మాట్లాడుకుందాం ఇప్పుడు వెళ్ళిపో "అన్నాను.
తను "సారీ రా" అంటూ వెళ్ళిపోయింది.
అమ్మ తిరిగొచ్చేసరికి నేను ఉయ్యాల మీద కుర్చోని ఉన్న. ఆ రోజుకి అలా గండం గడిచింది.
మరుసటి రోజు ఉదయం 10.30 అవుతుండగా ఫోన్ మోగింది.. వచ్చి లిఫ్ట్ చేసి
"హలో" అనగానే
"ఏంటిరా కాలేజ్ కి వెళ్ళలేదు..? వంట్లో బాగోలేదా ? ఎలావున్నావు..?" అంటూ స్టార్ట్ చెసింది.
"పాపా !నువ్వు కాస్త ఆపుతావా"(అప్పుడప్పుడు నేను ఎదుటివాళ్ళ గోల భరించలేనప్పుడూ అమ్మాయిలయితే 'పాపా' అని అబ్బాయిలయితే 'బాబూ' అని పిలవడం అలవాటు.)
"........"
"అవునూ నేను కాలేజ్ కి వెళ్ళలేదని నీకేమి తెలుసు ?"
"నేను ఈ షాప్ దగ్గర నీ కోసం వెయిట్ చేస్తున్నా... నువ్వు ఇంకా ఇటువైపు...."
"అంటే నువ్వు ఇంకా ఈ సైట్ కొట్టడం ఆపలేదా ...?"
"సైటా ..నేనా..హ.హ.హ్హ సర్లే కానీ కాలేజ్ కి ఎందుకు వెళ్ళలేదు ?
"మాకు నెక్స్ట్ మంత్ నుండీ exams. ఈ రోజు నుండీ ప్రిపరేషన్ హాలిడేస్ అందుకే వెళ్ళలేదు".
"ఇంట్లో ఎవరున్నారు"
"ఎవరూలేరు ఒక్కదాన్నే వున్నా..!"
"నేను రావొచ్చా"
"నిక్షేపంగా"
"what"
"ఆ... cat... అరవకుండా రావమ్మా" అన్నాను నేను నవ్వుతూ.
"సరే వస్తున్నా" అంటూ తను ఫోన్ పెట్టేసింది.
తను లోపలికి వస్తూనే " నీ ఎగ్జాంస్ నెక్ష్ట్ మంత్ ఎప్పుడు స్టార్ట్ అవుతాయి ?" అంది .
"నెక్ష్ట్ మంత్ 10th కి"
"అవునా...? అయితే 22nd కి ఫినిష్ అవుతాయి కదా...!?
"28th కి అయిపోతాయి."
"అయితే నా మ్యారెజ్ "
"మ్యారేజా...? అవునూ ఎప్పుడు..?
"22nd న"
"ఓ అవునా అయితే ఏమయ్యింది ఇప్పుడు ?
"ఏమయ్యిందేమిటి ఎగ్జాంస్ వుంటే నువ్వు ఎలా వస్తావ్?
"నేనా నీ పెళ్ళికా.." అన్నాను అనుమానంగా (నిజానికి అప్పటివరకు నేను ఆ పెళ్ళికి వెళ్ళాలి అన్న ఆలోచనే నాకు రాలేదు.)
"ఊ ఎలా వస్తావ్ ?"
"అవును ఎలా రాను ?"(అప్పటికప్పుడు ఆ మాట అలా నోట్లో నుండీ వచ్చింది కానీ మనసులో ఏ ఫీలింగ్ కలగలేదు.)
తను.. "ఎలా..? ఎలా...? అని ఆలోచిస్తుంది.
నేను..
"అవునూ ఈమె పెళ్ళికి నేను వెళ్ళాలి అనే ఆలోచన నాకు ఇంతవరకూ ఎందుకు రాలేదు..? అని ఆలోచిస్తున్నా.
"సరేలేరా నువ్వేమి ఫీల్ అవ్వకు నేను ఈ నైట్ కి ఊరు వెళ్తున్నా ఏ విషయమయినా నీకు ఫోన్ చేసి చెబుతా" అని తను అలా ఆలోచిస్తూనే ఇంటికి వెళ్ళిపోయింది.
రెండురోజుల తరువాత
తను ఫోన్ చేసి..
"నీకు రెండు సారీలు రా.." అంది
"అదేంటి" అన్నాను.
"అదంతే" అంది.
"అదే ఎందుకు...?" అన్నాను.
"ఫస్ట్ సారీ నీకు నిన్నంతా ఫోన్ చేయడానికి కుదరలేదు.నువ్వు ఎదురుచూస్తూ నా ఫోన్ రాక పొయ్యేసరికి ఫీల్ అయ్యి వుంటావుగా అందుకు" అంది. (నిజానికి నేను తన ఫోన్ కోసం ఎదురుచూడలేదు అసలు ఆమె సంగతే నాకు గుర్తులేదు.)
"నేనేమి ఫీల్ అవ్వడం లేదుకానీ నేను ఫీల్ అయ్యానేమో అని నువ్వేమి ఫీల్ అవ్వకు".
"అబ్బా..."
"మరి రెండో సారీ ఎందుకు ...?"
"అదీ...అదీ.."
"ఊ.. ఎమయ్యింది..?"
"అదీ మ్యరేజ్ పొస్ట్ పోన్ చెయ్యడం కుదరదంటరా.. అందుకు..సారీ "
"పోస్ట్ పోనా ...!?..ఎందుకు..?"
"అదేరా 22nd న నీకు ఎగ్జాం వుందన్నావుగా...?"
"అయితే...!?"
"అందుకే మ్యరేజ్ పోస్ట్ పోన్ చేసి వేరే రోజు కుదురుతుందేమో అని పెద్దనాన్నగారిని అడిగాను, నెక్ష్ట్ డేట్స్ ఏమీ బాగోలేదు ...కుదరదన్నారు... అందుకే..."
ఆ మాట వినగానే నాకు కోపమో! ఆవేశమో! తెలియలేదు కానీ గట్టిగా సీరియస్ గా...
"మై గాడ్.. ! నీకేమయినా పిచ్చా ..? నాకోసం పెళ్ళి పోస్ట్ పోన్ చేసుకుంటావా..? అసలు మతి వుండే చేస్తున్నావా ఈ పనులు నువ్వు.?
"మరి నా మ్యారేజ్.. నువ్వు లేకుండా ఎలా...జ..రు..గు?"
"మీ పెద్దలందరి సమక్షంలో గొప్పగా మంచిగా జరుగుతుంది.నేను ఒక్కదాన్ని లేకపోయినంత మాత్రాన ఏమీ కాదు నోరు మూసుకొని గప్ చిప్ గా పెళ్ళి చేసుకో..." అని ఫోన్ పెట్టేసాను.
మళ్ళీ అది చాలా సార్లు రింగ్ అయ్యింది కానీ నేను తియ్యలేదు.
నాకెందుకో చెప్పలేనంతగా దుఃఖం వచ్చేస్తుంది... తనది పిచ్చి కాదు.. ప్రేమ అని తెలుసు కానీ ఆ పిచ్చిప్రేమను తట్టుకునేంత శక్తి (పొందే అంత అర్హత) నాకు లేదేమో అనిపించింది... అంతకు మించి కాని...ఇంకా వేరే విధంగా కానీ ఆలేచించే అంత జ్ఞానం ఇంకా పరిపక్వత చెందని నా వయసుకి గాని ,మనసుకుగానీ లేదు.
మళ్ళీ రెండు,మూడు రోజుల వరకూ తన ఫోన్ నేను తియ్యలేదు. ఫోన్ లిఫ్ట్ చేసి తన మాట వినగానే పెట్టేసేదాన్ని... తనని భాధపెడుతున్నానని నాకు తెలుసు కానీ తనతో మాట్లాడితే అంతకు రెట్టింపుగా నేను భాధపడవలసి వస్తుందేమో అని నా భాధ.
అయ్యో బంగారానికి జ్వరమా..? ఇప్పుడెలా వుంది.?
రిప్లయితొలగించండిఇన్ని రోజులతరువాత తీరికదొరికినందుకు సంతోషం. పిచ్చి ప్రేమను నీవు రిసీవ్ చేసుకున్న పద్దతి ఏ బేషజాలకు పోకుండా యదాతధంగా రాసిన తీరు బాగుంది.
రిప్లయితొలగించండి"నాకెందుకో చెప్పలేనంతగా దుఃఖం వచ్చేస్తుంది... తనది పిచ్చి కాదు.. ప్రేమ అని తెలుసు..."
రిప్లయితొలగించండిu r so lucky for get her MAD LOVE