"సరే పట్టు..."
తను అన్నం తినడం అయిపోయింది, ఇద్దరం వచ్చి హాల్లో కూర్చున్నాం.
"ఊ ఇప్పుడు చెప్పు ఎంటో ఆ ఇంపార్టెంట్ విషయం"అన్నాను.
తను మాట్ల్దకుండా బ్యాగ్ లో నుండి శుభలేఖ తీసి నా చేతిలో పెట్టింది.
అది తమిళంలో వుంది వెంటనే అది చూసి "ఏంటి వెటకారమా..?" అన్నాను.
"what come again" అంది.
"జోక్సా" అన్నాను.
"ఎందుకలా అంటున్నావు"అని అడిగింది.
"నాకు తమిళ్ మాత్లాడితేనే అర్ధం కాదు, నువ్వు ఏకంగా ఇది చదవమంటే నాకేమర్దమవుతుంది ..?"
"ఓ అదా!...అది కాదురా అసలు ఎమి జరిగిందంటే మా పెద్దనాన్న కార్డ్స్ ప్రింట్ వేయించి ఇంటికి తెచ్చి ఎవరితోనో "సుధాతో చెప్పండి ఫస్ట్ కార్డ్ మధురై ఆండాళ్ళ్ కి ఇవ్వడం మన ఆచరమని", అని మళ్ళీ బయటకు వెళ్తూ "నిజానికి అది వాళ్ళ అమ్మానాన్న చేతులుమీదుగా అందరూకలిసి ఇవ్వాలనుకో..." అన్నారు. నేను అది విని వెంటనే ఫస్ట్ కార్డ్ తీసి బ్యాగులో పెట్టుకున్నాను" అంది.
"అవునా..మరి మధురై వెళ్ళి వచ్చావా..?" అని అడిగాను
"ఇంకా వెళ్ళలేదు మరి ఫస్ట్ కార్డ్ అమ్మవారికి ఎవరిచ్చారు.?
"నాకు ఎందుకో ఆ కార్డ్ మీనాక్షి ఆండాళ్ కంటే ముందు నీకు ఇస్తే.. మంచిదేమో అని అనిపించింది .... అందుకే నీకే ఇచ్చాను, now i feel very happy" అంది.
అది విని నాకు చిర్రెత్తింది.
"నీకసలు బుద్దుందా? మతి వుండే మాట్లాడుతున్నావా?" అన్నాను కోపంగా.
తను బిక్కమొఖం వేసి "ఏ? ఏమయ్యింది? ఎందుకలా అంటున్నావు? అంది.
"మరి నువ్వు చేసే పనులకు నిన్ను ఇంక ఏమనాలో చెప్పు." అన్నాను ఇంకా కోపంగా.
"అదికాదు ..." అంటూ ఇంకా ఏదో చెప్పబోయింది.
కానీ నేను వినలేదు, వినాలని కుడా అనిపించలేదు తన మాటలకి అడ్డు తగిలి
"అసలు నేను ఇన్నాళ్ళు ఎందుకు నీ ఫోన్ లిఫ్ట్ చెయ్యలేదో నీకు అర్దమయ్యి ఉంటే నువ్వు మళ్ళీ అదే తప్పు చేసి వుండే దానివి కాదు." అన్నాను.
"అంటే నా మనసుకి అనిపించింది నేను చెయ్యడం తప్పా."
"ఎమిటి నీ మనసుకు అనిపించింది."
"నువ్వు మా అమ్మవి అందుకే గుడిలో ఆ ఆండాళ్ళుకు ఇచ్చేకంటే ముందు నీకు చూపించి తరువాత ఇవ్వాలనుకున్నాను అది తప్పా చెప్పు."
"అమ్మా,అమ్మా ఎందుకు అలా అంటావ్ పొద్దాకా. నేనేమయినా నిన్ను కన్నానా ? పెంచానా ? అదీ కాక కనీసం నేను నీ కంటే పెద్దదాన్ని కుడా కాదు....." అన్నాను కొంచెం అసహనంగా
"ఏమో బంగారు నువ్వు చెప్పేది నాకు అర్దం కాదు నేను అనేది నీకు అర్దం కాదు."
"ఇందులో అర్దం అవ్వడానికి ఎముంది నువ్వు ఇలా నన్ను ఒక పెద్దదానిలా డీల్ చెయ్యడం నాకు ఎందుకో భాధగా వుంటుంది." అంటున్నాను.
"అలా అని ఎందుకు అనుకుంటున్నావ్ ? నేను నిన్ను ఎప్పుడూ అలా అనుకోలేదు ! నువ్వు నాకు పెరుమాళ్ళు చూపించిన అమ్మవు, మా అమ్మను నీలో చూసుకుంటున్నాను". అంది బుజ్జగిస్తునట్టుగా
"అలా చూసుకుంటే నేను ఏమీ అననను కాని నువ్వు అలా చూసుకోవడమే కాకుండా నేను నిజంగా మీ అమ్మలాగే ప్రవర్తిస్తున్నావ్."ఇంకొంచెం అసహనంగా
"ఓహ్ అవును కదా నువ్వు మా అమ్మవి, కానీ నేను నీ కూతుర్ని కాదుకదా..!" అంది బాధగా.
తన మాటల్లో బాధ అర్ధమయినా అందులోని మర్మం నాకు అప్పుడు అర్ధం కాలేదు.
(అది అర్ధమయ్యే సమయానికి .............)
మళ్ళీ తనే తమాయించుకొని "అయితే ఇంతకీ ఇప్పుడు ఏమంటావు" అంది.
"ముందు నువ్వు అర్జెంట్ గా మధురై వెళ్ళి చేసిన తప్పుకు ఆ అమ్మవారికి సారిచెప్పి ఈ శుభలేఖ ఆమె పాదాల వద్ద పెట్టెయ్యమంటాను"
"సారీ ఆ..!? అసలు నేను తప్పు చేసాననే నేను అనుకోవడం లేదని చెప్పానా.."
"చుప్ ! మళ్ళీ అదే మాట అంటావ్ దొంగతనం చేసేవాడుకూడా అది 64 కళలలో ఒకటే కాబట్టి తప్పులేదు అన్నాడంట అలా వుంది నువ్వు చెప్పేది."
"......."
"ఏ అలా మాట్లాడకుండా కూర్చుంటావే చెస్తావా లేదా చెప్పు ...? అయినా నేను మీ అమ్మని అంటున్నావుగా సో కూతురు తప్పు చేస్తుంటే చెప్పాలిసిన బాధ్యత నాకుంది." అన్నాను
నేనలా అనేసరికి తన పెదవుల మీద చిరునవ్వు ఒక్క క్షణం తళ్ళుక్ మంది, కానీ వెంటనే మళ్ళి సీరియస్ గా అయ్యిపోయింది. నేను ఇంత అరుస్తున్నా తను నాతో ఏమీ మాట్లాడటంలేదు తలవంచుకొని అలా మౌనంగా కూర్చునేవుంది. నాకింక కోపం వచ్చేసింది.
"సరే నువ్వు ఎంతకాలం అలా మాట్లాడకుండా వుంటావో ఉండు కానీ నేను ఇంక నీతో ఎప్పటికీ మాట్లాడను" అన్నాను.
తను వెంటనే తల పైకెత్తింది అప్పుడు చూసాను తన కళ్ళనిండా నీళ్ళు, నేను ఇంక తన మొఖం చూడలేక పక్క గదిలోకి వెళ్ళాను ఏదోపని ఉన్నదానిలా(బహుషా నేను వెళ్ళింది నా మొఖం తనకి చూపించలేకేమో) తను గట్టిగా అరిసి నాకు సమాధానం చెబుతుందేమో అని అనుకున్నాను.
ఇంతలో ఏదో అలికిడి అయ్యింది నేను గదిలోనుండి బయటకి వచ్చి చూసేసరికి గేటు చప్పుడు ఆ వెంటనే స్కూటీ సౌండ్ వినిపించాయి.. తన ఈ ప్రవర్తనకి తను నా మాట్లకు బాధపడి వెళ్ళిపోయిందేమో అని నాకు అప్పుడు అనిపించలేదు కానీ, తను నాకు ఏ సమాధానం చెప్పకుండా అలా వెళ్ళినందుకు తనతో ఇంకెప్పుడూ మాట్లాడకూడదు. అనే కసి మాత్రం పెరిగింది.
"పో పో ఎంతకాలం అల మట్లాడకుండా ఉంటవో నేను చూస్తానూ" అని మనసులో అనుకుంటూ వెనక్కి తిరిగి ఇంట్లోకి వచ్చేసరికి....
అక్కడ కుర్చిలో నేను పెట్టిన శుభలేఖ లేదు అంటే ఇప్పుడు నేను పట్టుకున్న ఆ కార్డ్ తీసుకువెళ్ళి అమ్మవారికి ఇస్తుందన్నమాట మొత్తానికి పంతం నెగ్గించుకుంది, మొండిఘఠం. అనుకొని
పక్కకు తిరిగేసరికి బెడ్ మీద తన సెల్ ఫోన్ ఉంది.
నేను ఒక్కసారే పెద్దగా నవ్వుకున్నాను...
"రిమా ఇప్పుడు చిక్కింది నీ తోక నా చేతిలో" అనుకుంటూ....
